Απόστολος Δόμβρος 1937-2022
Αγαπητοί μου,
Για όσους δεν το γνωρίζετε, ο Απόστολος Δόμβρος ήταν αδερφικός μου φίλος, μαζί με τον Μιχάλη Γκιόκα, από τα φοιτητικά μας χρόνια στο Γκράτς της Αυστρίας και στο Μόναχο της Γερμανίας. Από τότε μας συνέδεσαν η συγκατοίκηση, η φτωχή κοινή κατσαρόλα, αλλά και η επανέκδοση του φοιτητικού περιοδικού του Μονάχου, τα χρόνια 1955-1962. Αργότερα, δεθήκαμε ακόμη περισσότερο με συνεργασίες, κουμπαριά και κοινά ενδιαφέροντα, καθώς ασχολούμαστε και οι δύο με το γράψιμο.
Ο Απόστολος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937, και η οικογένειά του, που απαρτιζόταν από καραβοκύρηδες και καπεταναίους, είχε καταγωγή από τον Μαρμαρά της Προποντίδας.
Μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος, πτυχιούχος του Πολυτεχνείου του Μονάχου, ίδρυσε και διηύθυνε από το 1965 στον Πειραιά την Technoship, τεχνικό γραφείο εξοπλισμού πλοίων. Παρόλο που για πολλά χρόνια ήμασταν ανταγωνιστές, δεν έπαψαν ποτέ να μας συνδέουν η νεανική φιλία και οι κοινές ενασχολήσεις.
Ήταν επίτιμος πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Τεχνολογίας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ναυτικής Λέσχης Πειραιά. Συντόνισε την Επιτροπή Επιστροφής του Λέοντος του Πειραιώς. Ως πρόεδρος του Προικοννησιακού Συνδέσμου πέτυχε τη ναυπήγηση του κωπήλατου αλιευτικού σκάφους, τύπου σαντάλα, της Προποντίδας.
Ο Απόστολος ήταν πολυγραφότατος, είχε εκδώσει πολλά βιβλία, μερικά μάλιστα αυτοβιογραφικά, στα οποία ήμουν ο ήρωάς του. Ήταν τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Πρωτοεμφανίστηκε στα Eλληνικά γράμματα το 1981 και έργα του έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά, στα Αγγλικά, στα Ισπανικά, στα Τουρκικά και σε άλλες γλώσσες. Το συγγραφικό του έργο απέσπασε βραβεία και επαίνους.
Με τη σύζυγό του Ίγκριντ ζούσαν έξι μήνες στην Ελλάδα και έξι στην Κένυα, όπου έκαναν σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο. Είχαν ιδρύσει ξενώνα για τη φιλοξενία ορφανών παιδιών, φρόντιζαν την εκπαίδευση νέων Κενυατών με παροχή υποτροφιών, άνοιγαν πηγάδια για να έχουν πόσιμο νερό άνυδρες περιοχές και καλλιεργούσαν ακούραστα τη φιλία και τη συνεργασία των δύο λαών. Θυμάμαι ότι η προσπάθεια στην Κένυα άρχισε από μια επίσκεψή του εκεί, όπου διάβασε σε μια ταμπέλα «Μην πουλάτε τα κορίτσια σας για να αγοράσετε αγελάδες» και μου έλεγε «Βύρωνα, πρέπει να κάνουμε κάτι γι᾽ αυτό». Έτσι άρχισε να μαζεύει χρήματα για υποτροφίες, κυρίως σε κορίτσια, για να μην τα πουλήσουν οι γονείς τους.
Είχε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Είναι ο πρώτος Έλληνας που πάτησε το πόδι του στο Γεωγραφικό Βόρειο Πόλο. Έγραψε ο ίδιος γι᾽ αυτό το ταξίδι: «Ένα όνειρό μου πραγματοποιήθηκε. Πάτησα τον Βόρειο Πόλο! Πρέπει να είμαι ο πρώτος Έλληνας, που έμπηξε ένα κονταράκι με την Eλληνική σημαία στην κορυφή της γης. Το κονταράκι αυτό ήτανε σπαστό για να χωράει στη βαλίτσα μου, ειδική κατασκευή από ξύλο οξυάς με μπρούτζινες βόλτες για να βιδώνει συναρμολογούμενο, έργο του Μανώλη του Τσαγγαράκη του «κουπά» της οδού Νοταρά».
Ο Απόστολος έφυγε πριν λίγες ημέρες και στη μνήμη του έκανα ένα είδος μνημοσύνου στην εταιρεία μου, καθώς η οικογένεια του Απόστολου τον αποχαιρέτησε σε κλειστό κύκλο. Πέρα από την πίστη στη ζωή μετά θάνατον, τα μνημόσυνα έχουν νόημα και για όσους παρίστανται, επειδή δίνουν την ευκαιρία να αναπολήσουν τα όσα έζησαν με το αγαπημένο πρόσωπο και απαλύνουν τον πόνο του αποχωρισμού.
Επίσης, αποφάσισα να σας δωρίσω κάποια από τα βιβλία του. Θεωρώ ότι του το οφείλω, γιατί εκείνος με έφερε στο ΕΛΙΝΤ και με έκανε ενεργό μέλος του. Ένα από αυτά, με τίτλο Ο Τορπιλισμός του S/S “Epsilon”, είναι γραμμένο για τον πατέρα του, πρώτο μηχανικό, που κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ναυάγησε τρεις φορές, συμμετέχοντας στα κομβόι από Αμερική σε Αγγλία.
«Στον Βόρειο Πόλο δεν υπάρχουν ώρες,
δεν υπάρχουν νύχτες και πρωινά, ανατολές και ηλιοβασιλέματα,
το καλοκαίρι.
Υπάρχει φως, πολύ φως για έξι μήνες…», έγραφε.
Στο αιώνιο φως ας αναπαύεται η ψυχή του.
ΒΤ